U podłoża rozwoju chorób autoimmunologicznych leżą mechanizmy autoagresji. Komórki układu odpornościowego, tzw. limfocyty T, zaczynają atakować komórki swojego organizmu. W normalnych warunkach limfocyty bronią organizm, niszcząc wszelkie obce substancje, zmutowane komórki czy chorobotwórcze bakterie i wirusy. Teraz, zamiast bronić organizm, zaczynają go atakować.
Przykładem takiego schorzenia jest chociażby choroba Parkinsona, w której limfocyty T wędrują do mózgu i niszczą komórki odpowiedzialne za produkcję dopaminy. Podobnie dzieje się w przypadku reumatoidalnego zapalenia stawów. Tutaj limfocyty T dostają się w okolice stawu i zaczynają atakować tkanki narządu ruchu. Zamiast chronić – atakują. Wiele osób cierpi z tego powodu. Pojawiają się obrzęki stawów, duży ból, konieczność zażywania silnych leków przeciwbólowych. Na podobnym podłożu mogą pojawić się również problemy z tarczycą. U osoby chorej występuje nadprodukcja hormonów tarczycy, w efekcie czego traci na wadze pomimo dużego apetytu, nie może spać, jej ręce drżą. U innej, odwrotnie, występuje zbyt niska produkcja hormonów tarczycy. Osoba chora czuje się senna, nie ma apetytu, łatwo wpada w depresję, przybiera na wadze. Również w tym przypadku odpowiedzialne są limfocyty. Docierają one do tarczycy i zaburzają jej działanie. U jednych osób produkują pewne substancje, które stymulują nadprodukcję hormonów. U innych po prostu niszczą tarczycę. W efekcie tarczyca nie może już wytwarzać odpowiedniej ilości hormonów.
Podobna sytuacja ma miejsce w przypadku wielu innych chorób o podłożu autoimmunologicznym. Należą do nich między innymi: cukrzyca I typu, łuszczyca, kłębkowe zapalenie nerek, stwardnienie rozsiane, bielactwo, łysienie plackowate, trądzik różowaty, niektóre postacie anemii, kolagenozy, takie jak: toczeń, twardzina, zapalenie skórno-mięśniowe itp.
Czym podyktowana jest agresja limfocytów T?
Ostatnie badania naukowe pokazują, że odmienne działanie limfocytów T uwarunkowane jest zmianami, jakie nastąpiły w ich DNA komórkowym. Na skutek zmian genetycznych zmienia się instynkt limfocytów T i zamiast chronić, zaczynają niszczyć swoje własne tkanki.
Co powoduje zmiany genetyczne w limfocytach T?
Limfocyty T pozostają pod kontrolą centralnego układu nerwowego. Zachowują się one prawie tak samo jak komórki mózgowe. Istnieje opinia, że limfocyty T są jak krążące fragmenty mózgu. Kiedy obserwowano komórki T pod mikroskopem, zauważono wiele różnych receptorów na ich powierzchni. Okazało się, że są to receptory dla substancji produkowanych w mózgu, takich jak np. endorfiny, serotonina, dopamina i innych. Dlatego limfocyty są bardzo wrażliwe na to, co dzieje się w komórkach centralnego układu nerwowego. Odbierają informacje w postaci chemicznych sygnałów i zgodnie z nimi działają. Jeżeli osoba jest zdrowa emocjonalnie, limfocyty reagują prawidłowo, bo prawidłowy jest ich aparat genetyczny. Natomiast wszelkie zaburzenia na tle emocjonalnym mogą spowodować zmiany genetyczne w limfocytach T. Jeżeli pojawią się negatywne emocje i zachowania, zaburzają one równowagę, za pomocą której mózg reguluje działanie limfocytów T. Jest to bardzo ważne odkrycie pozwalające dzisiaj lepiej zrozumieć zachowanie limfocytów i przyczynę chorób z autoagresji.
Dla przykładu w chorobie Parkinsona następuje selektywne niszczenie przez limfocyty T komórek mózgowych produkujących dopaminę. Dopamina jest substancją odpowiedzialną za nastroje romantyczne. Jeżeli dana osoba jest zakochana, podnosi się u niej poziom dopaminy. Czuje się, jakby chciała śpiewać i tańczyć. Jest radosna, delikatna, ciepła i miła. Natomiast osoba, która nie przeżywa chwil romantycznych, nie kocha, nie okazuje miłości, a raczej działa z pozycji autorytetu, nie okazując żadnych serdecznych uczuć, jest uparta i apodyktyczna, ma wysokie prawdopodobieństwo rozwoju choroby Parkinsona. Komórki T w organizmie takiej osoby odbierają sygnały świadczące o braku zapotrzebowania na dopaminę, w wyniku czego ich aparat genetyczny zmienia się i zaczynają niszczyć komórki mózgowe odpowiedzialne za produkcję dopaminy. Rozwija się choroba Parkinsona.
Wszelkiego rodzaju negatywne emocje o różnym podłożu i charakterze mogą doprowadzić do rozwoju chorób o podłożu autoimmunologicznym. Odczucia bezsensu, brak satysfakcji, poczucie, że jest się niekochanym, nieakceptowanym, przegranym, przewlekłe pragnienie ucieczki w śmierć na skutek niepowodzeń, świadomość swojej niegodziwości, brak poczucia wartości – wszystko to, jeżeli trwa dość długo, może mieć udział w rozwoju procesów autoimmunologicznych.
Zarówno profilaktyka, jak i leczenie w tego rodzaju problemach polega na kontrolowaniu emocji. Trzeba myśleć pozytywnie pod każdym względem i bez względu na cokolwiek. Kochać siebie i innych, wybaczać, okazywać cierpliwość, mieć często uśmiech na twarzy, być wyrozumiałym, serdecznym i współczującym. W takich warunkach komórki T powracają do zdrowia i zaczynają reagować prawidłowo. Przestają zabijać swoje własne tkanki, a wszelkie procesy autoimmunologiczne zanikają.
„Czujniej niż wszystkiego innego strzeż umysłu swego, bo z niego tryska źródło życia!”
Przypowieści Salomona 4,23
dr med. Sang Lee
